عکاسی از شهر سوخته

هم‌چون پرنده‌ای که به تخم برمی‌گردد. دیشب پدرِ مادرم درگذشت. از درِ زندگی گذشت و برگشت به آغوش مرگ.

دیشب سنگی به سنگ‌های درونم اضافه شد: سنگ احمد کنار سنگ صَنم‌بر.

دوستی کتاب «مواجهه با سکوت» رو بهم هدیه داده و تو صفحه‌ی اولش این جمله‌ی نیچه رو نوشته: اژدهای تو باید رو بُکش! ناخودآگاه یاد جمله‌ای از جوزف کمبل افتادم با این مضمون: وجد خودت رو دنبال کن!

حالا از خودم می‌پرسم وجد من کجایی؟

کجایی شمشیر روزهای شاد

بایدهای درونم منو فرسود

کجایی دلیل دیوونگی‌ها و

لبخندِ بی‌دلیل نیمه‌شب‌هام؟